Geweldig vind ik deze uitspraak! Ik kwam ‘em een poos
geleden tegen. Hij is zó waar en tegelijkertijd zet deze uitspraak mijn
denkwijze op z’n kop.
Volgens onze nuchtere Nederlandse volksaard zijn we gewend
om te denken: “Als je maar met beide benen op de grond staat”. Dit om te zeggen
dat je realistisch en nuchter moet zijn (of zo interpreteer ik deze uitspraak
althans). Dat je weinig moet dromen over wat er allemaal voor mogelijkheden zijn,
omdat je deze dromen waarschijnlijk toch niet waar kunt maken.
Lekker behoudend dus :-)
En die nuchtere volksaard wordt nu precies door de uitspraak
in de titel aan het wankelen gebracht. Het klopt immers helemaal! Als je je
beide voeten niet verplaatst, dan kom je inderdaad niet vooruit. En dus blijf
je in de situatie waarin je je bevindt. Wel heel stabiel met twee benen op de
grond, maar de situatie of je gedrag blijft dan ongewijzigd.
Wat zijn dan mijn alternatieven als ik wél vooruit wil
komen? Ik zie twee mogelijkheden: óf met beide benen tegelijk van de grond
loskomen óf met één been. Alleen……….wat is de beste optie?
Als je met twee benen tegelijk van de grond loskomt, dan doe
je bijna letterlijk een sprong in het diepe. Dit kan veel onzekerheid en stress
geven, want het is nog onbekend waar en wanneer je precies gaat landen.
Bovendien is de vraag hoé je gaat landen. Misschien loop je wel een blessure op
doordat je onstabiel neerkomt. Aan de andere kant leer je met deze optie wel door
vallen en opstaan! :-)
Bij de andere optie laat je één been tegelijkertijd los. Dit
betekent ook dat je in ieder geval nog een stukje stabiliteit hebt van de
situatie waar je bekend mee bent. Het andere stukje (het been waarmee je die
stap zet) kan er wel voor zorgen dat je soms wat wankel staat en dat kan best
heel vervelend voelen. Met iedere stap laat je een stukje zekerheid los. Dat
kan best angstig zijn. Want je weet nog niet wat ervoor in de plaats komt.
Het is goed om geestelijk en lichamelijk in beweging te
blijven. Dat houdt je fit! Als ik de opties afweeg, dan vind ik één grote
sprong ineens toch wel een beetje veel. Bovendien schrikt het risico van
blessures me een beetje af. Ik ben zelf meer van de geleidelijke weg.
En die geleidelijke weg kan ook best snel gaan, want stap
voor stap kan natuurlijk in looppas of bijvoorbeeld in schuifeltempo. En
iedereen legt deze weg af in zijn of haar eigen tempo. Hoe snel of hoe langzaam
het tempo ook is, elke stap is er één!
Voor welke optie zou jij kiezen en wat is daarbij voor jou
belangrijk? Of merk je dat je met beide benen op de grond staat en je graag een
duwtje in de rug wil hebben om in beweging te komen? Laat je met weten via www.ikbeneenregenboog.nl !
© drs. Renate Leeuwerke – ‘Ik ben een regenboog, coaching &
training’
